سد می سازیم برای چه؟ برای اینکه زندگی ببخشیم به زمینهای خشکمان؟ پس چه می شود که حاصلش نابودی زندگی است؟ نابودی زندگی هزاران پرنده. نابودی یک دریاچه در کشور خشکی چون ایران. سد می سازیم که از آن شوره زار حاصل شود؟ ما را چه می شود؟
آنانکه فقط دم از توسعه می زنند، آیا این است توسعه؟ آیا توسعه به معنای ویران کردن است؟ آیا دریافتن اینکه حفظ محیط زیست هم جزئی از توسعه است، اینقدر مشکل است؟ واقعا با این مردمی که فکر میکنند آثار باستانی و محیط زیست و طبیعت مانع رشد و توسعه سرزمین آنان است، چه باید کرد. آنهم در زمانی که تمام آموزشهای رسمی و تبلیغات این باور را تشدید می کنند.

Labels: ایران, طبیعت, محیط زیست

تیم والیبال نوجوانان ایران، قهرمان جهان شد.
واقعا اگر روی اینها سرمایه گذاری بشه و به امان خدا رها نشوند، تا چند سال دیگه میتونیم قهرمان والیبال جهان باشیم. بالاتر از روسیه، برزیل، ایتالیا . . .

Labels: ایران, ورزش

چرا اینقدر نسل سه چهار سال کوچیکتر از ما، دیکته شون ضعیف هست و این همه غلط دارند؟ اینها جدا از آنهایی هست که میخوان حروف عربی رو حذف کنند و جاش حروف فارسی بگذارند و مثلا بجای "ظ" و "ض" مینویسند "ز"، بحث من الان در مورد این دسته نیست و فعلا با درست و غلط بودنش کار ندارم.
حرف من بر میگرده به یک سری غلط املایی های رایج در فرومها و وبلگهای فارسی مثل "ضمینه" بجای "زمینه" یا "وحله" بجای "وهله". اینها اتفاقا برعکس دسته اول کلمه رو سخت تر میکنند. من نمیدونم وقتی مینویسند "ضمینه"، با "ضمن" اشتباه میکنند، نمیدونم . . . موارد خیلی بیشتر هست که الان توی ذهنم نیست ولی جالبه که فراگیر هست یعنی یک سری لغات رو اکثرا یک جور اشتباه مینویسند جوری که آدم به خودش شک میکنه یا فکر میکنه نکنه توی کتابهای درسی اینطوری نوشته اند!!!
کتابها و سیستم آموزشی اینها که با مال ما زیاد فرق نکرده بوده پس چرا اینها اینهمه غلط دارن؟ جالبه که دیگه کم کم حساسیتها به این موضوع هم از بین میره و خیلی جاها حتی اگه غلطهاشون رو بهشون گوشزد کنید بهت می پرند که چرا گیر میدید و چون نمیتونید بحث کنید غلط املایی میگیرید و حالا مهم نیست و این حرفا . . .

Labels: ادبیات, ایران, روزمره

اخبار جمعه شب کنسرت شجریان رو که میشنوم، حضور علیزاده و اجرای "مرغ سحر" . . . باز به خودم لعنت می فرستم که چرا اون پنجشنبه بعد از دو روز پای کامپیوتر کشیک کشیدن، 20 دقیقه دیر پاشدم . . .

پی نوشت: البته من امسال برای اولین بار رفتم کنسرت شجریان، اما خوب دلم میخواست جمعه برم.

Labels: روزمره, موسیقی

میگم بهتره که فوتبال رو ول کنیم بچسبیم به والیبال و بسکتبال، نه؟
بالاخره بعد از سالها، ایران توی المپیک یک تیم درست و حسابی داره، حداقل موقع رژه آبرومون نمیره!!

Labels: ایران, ورزش