آدم ها که میرن، خاطره های مشترک باهاشون تموم میشه؛ دیگه حرف مشترکی هم که نیست، چون دنیاها متفاوت میشه. اگه بخوایم بشینیم حرف بزنیم، همش باید خاطره های گذشته رو مرور کنیم، همش میشه خاطره های تکراری . . . میشیم نسلی با خاطره های منقطع . . . خاطره هایی که توی 25 سالگی، 28 سالگی، 30 سالگی، یکجا، یکدفعه قطع میشن . . .
Labels: ایران, زندگی, مهاجرت