دیگه دفترچه تلفنت رو که بالا پایین میکنی، از بیشتر از دویست تا اسم، به تعداد کمتر از انگشتای دست هستن که بتونی بهشون زنگ بزنی، صحبت کنی؛ بیشترشون شماره تلفناشون رو گذاشتن و رفتن، اگه زنگ بزنی جواب نمیدن . . . باید برای پیدا کردنشون بری سراغ اووووو و یاهوو و گووگل. . .
این جامعه نرماله؟
Labels: ایران, روزمره, زندگی, مهاجرت
يک دوستدار قديمي