می‌تونستیم دیشب هم مثل بازی آرژانتین و نیجریه دفاع کنیم و گل نخوریم، اینطوری سوم می‌شدیم ولی بازهم صعود نمی‌کردیم. اما می‌گفتیم ترسو بازی کردیم و بدون هیچ امیدی به صعود، رفتیم توی زمین. کار درست همین کاری بود که کردیم.
این مدل بازی کردن به اون طرفدارایی که هشت سال یکبار که تیم میره جام جهانی، طرفدار تیم میشن، نشون داد که فوتبال ایران در همین حد است. از این باشگاهها و مدیریت دیمی فوتبال چیزی بیشتر از این درنمیاد. یعنی وقتی میگی بردن آرژانتین یک آرزوست که در زمین فوتبال با احتمال کم ممکنه محقق بشه، نباید داد بزنن سر آدم که شماها طرفدار آرژانتین هستید و عِرق ملی ندارین.
حالا که همه اون هیجانات و حماسه‌سازی‌های در عرض چهار روز دود شد رفت هوا، سعی کنیم پامون رو بیشتر روی زمین نگه داریم و سعی کنیم بجای تنها احساسی رفتار کردن در دو هفته جام جهانی و فقط آرزو کردن برای بردن آرژانتین، به دنبال کار ریشه‌ای و بلندمدت در فوتبال باشیم که روند تیممون پیوسته و رو به جلو باشه؛ مثل کاری که آمریکا کرد. کافیه آمریکا ۹۸ رو که جلوی ایران باخت و چهارم شد با آمریکای الان بعد از ۱۶ سال مقایسه کنید که سال به سال بهتر شده و ما همچنان حرکت سینوسی‌مون رو حفظ کردیم

Labels: ایران, فوتبال،, ورزش